چهره‌ای آشنا، همیشه چهره‌ای آشنا هست؛ خطوطی که هر چند با لایه‌ای از ‏گوشت سایه می‌خورد و یا از کشیدگی پوست رنگ باخته است؛ آدمی که دیده‌ایم، ‏در یک برخورد ساده، دو دست که به هم می‌رسند و گرمی دست‌ها؛ و گاه که این ‏خطوط در کنار استکانی بود که به سلامتی تو بلند شده بود، یا متن شعله‌ای میان دو ‏دست. همیشه چهره‌ای هست.

 در کوچه‌های خلوت و یا در میان جمعیتی که ‏می‌گذرند، با شتاب و شانه به شانه و بر خطوط مضرس. یادآور تخته‎‌‎سیاه، انگار که ‏همچنان همان‎‌‎جاست، ایستاده، و تکمـ?‏ پیراهنش هنوز از نخی آویخته است؛ یا ‏نشسته پشت نیمکتی وقتی خواسته‌ای در دفتری بغلی نمره‌ای بگذاری، سر به زیر ‏از پس نیم‎‌‎نگاهی به تو بعد به دفتر. و حالا دیگر مشکل می‌توانی به یادش بیاوری، ‏آن‎‌‎هم وقتی تخته نباشد. کی است؟ وقتی چهره‌ای تنها لبی است لرزان، و نگاهش ‏برقی است زودگذر از پس لحظه‌ای که چهار انگشت و کف دست تو بر نرمی گونه‌اش ‏فرود آمده است. همیشه‎ ‎هست، اما دور است، محو، پشت همان پرد?‏ تور، یا ‏شعاع‌هایی که مایل می‌تابند. از آن طرف کوچه می‌رود، آن سوی شانه‌ها و سرها.‏

‏«سلام.»‏

دست‌ها را به دو طرف رها کرده و گاهی یکی را همچنان بر سینه نگه می‌دارد. و باز ‏گام‌ها را بلندتر برمی‌دارد تا تو باز آن خطوط را در انبوه آن ‏‎‌‎همـ?‏ دیگر از یاد ببری. ‏کیست؟ و اگر سینه به سینه بر بخوری، و یا در دو صندلی کنار هم نشسته باشید، و ‏یا نه در کنار تختـ?‏ سیاه که پشت میزی باشد، همیشه اسمی فراموش شده. دیواری ‏است از مه، مهی انبوه. جلو می‌دود تا میز ترا حساب کند، هر چند خطوط چهره‌اش ‏اندکی وقیح شده است و گونه‌ها پلاسیده است و آن پیشانی صاف را چینی ظریف ‏خط انداخته و آن موهای سیاه رها شده بر پیشانی اکنون به دقت شانه شده‌اند.‏

‏«حالا کجایی؟»‏

‏«دانشگاه آقا، حقوق می‌خوانم.»‏

یک سال پیش هم موها همین طورها بود، روغن زده و براق و فرق را همین جاها باز ‏کرده بود، طرف چپ، با همین جواب.‏

‏«سال چندم؟»‏

‏«سوم، آقا.»‏

و بعد وقتی چین پیشانی عمیق‌تر شد، موهای جلو سرش ریخته است. دو طرف ‏شقیقه زودتر می‌ریزند.‏

‏«زن گرفته‌ام. دو تا بچه دارم، یک پسر و یک دختر.»‏

باید خوشحال بود و به لبخندی نشان داد که هستی. اما همچنان دور و جدایی، ‏این‎‌‎سوی مهی که نمی‌گذارد اسمش را به یاد بیاوری.‏

‏«خواهش می‌کنم دو نمره بدهید. معدلم فقط 25 صدم می‌خواهد. اگر تجدید بشوم، ‏اگر امسال باز ... کتابم را گم کردم، نتوانستم.»‏

‏«اسمت چیست؟»‏

‏«کیست؟»‏

پنج‎‌‎ضلعی نامنظم توی جیب آقای راعی بود، به انداز?‏ کف دست بود. فنجان را ‏برگرداند. تکیه داده به ستون، روزنامه حالا توی جیب مرد بود، مرد عصایی. عصا به ‏دست بلند شده بود. نگاه نمی‌کرد. دستـ?‏ عصا نمی‌شکست. دو نفر روبه‌روی هم. ‏سیگار رفیقش را آتش می‌زند. توی زیر سیگاری آقای راعی پنج ته سیگار بود. حالا ‏دیگر بایست پیداشان می‌شد. سه نفر آن گوشه با سه چای. یکی حرف می‌زد. ‏دست‌هایش را تکان می‌داد. دهان دوتای دیگر باز بود. هیچ‌کدام آشنا نمی‌زدند. دیده ‏بودشان، مطمئن بود. اما هیچ خطی در حافظه‌اش نبود. باید هر سال و برای هر ‏کلاس یک آلبوم درست کرد، با اسم و مشخصات. دیگر دیر شده بود. و اینها که حالا ‏پشت نیمکت چسبیده به هم می‌نشستند، با گردن‌های باریک و یقه‌های چرکین، ‏موهای بلند شانه‌زده ریخته بر پشت سر و برق شیطنتی در هر دو چشم، آن‌قدر ‏نزدیک و آشنا می‌زند که فکر نمی‌کنی فردا باز نتوانی به یادشان بیاوری. برای دیگران ‏چی؟ برای هر آشنایی که می‌شناسیم، که می‌شود شناخت، باش دست داد، برای ‏آن سه نفر مثلاً؟ چند سال است می‌بینمشان؟ حلقه‌های دود بالای سرشان بود، ‏معلق. ‏

در فنجان قهوه اما همیشه هست، باید باشد، باید آن‌قدر نگاه کرد تا باز ببینیش. زنی ‏است که می‌رقصد، طرح مبهم دو دست و گیسوان افشان، و چهره به هر خط و خالی ‏که بخواهی، که حتی همین دیروز سر کلاست دیده‌ای. دندانهایش ریز و سفید بود و ‏لب‌ها باریک و قیطانی. سرخ می‌زد، نه از بزک. و گونه‌ها برافروخته از شرمی دخترانه. ‏به هر نامیش که بنامی، یا بی‌نام، اما رقصان، به گرد آتشی که نمی‌شود دید. بقیه، ‏خط پهنی که می‌شود جای سرهاشان گرفت، گرد بر گرد آتش نشسته‌اند. دوازده ‏نفرند، نه، یازده نفر، دستها حلقه کرده به گرد زانوان. هیچ‌وقت نتوانسته‌ای بشماری. ‏یکی دو تا همیشه پشت حریر سرخ دامن چرخان زن پنهان می‌مانند. حضور آتش را ‏تنها از رنگ پوست دو پای زن می‌شود دریافت، یا از رنگ مس تافتـ?‏ دامنی که در ‏بادهای شرقی در اهتزاز است. و جای خالی همیشه همان‌جاست که متن سفید ‏فنجان تداوم خط پهن قهوه‌ای را می‌شکند. کی است؟ تنها در خواب می‌شود دیدش. ‏یکی دوبار دیده بودش، و گاهی اگر مست بود آن‌قدر که خط را لکه‌ای قهوه‌ای نبیند، ‏بریدگی میان ابتدا و انتهای خط طرح کسی می‌شد نشسته، گاهی بر دو زانو و دو ‏کف دست بر کاسـ?‏ زانوان، و یا چمباتمه‌زده و دستها حلقه‌کرده بر گرد زانوان. اما ‏پوست دست‌هاش همیشه سرخ می‌زد، یا بیشتر به رنگ مس تافته می‌مانست. حالا ‏نبود. زن می‌رقصید. مستی حالا دیگر آن‌قدرها نمی‌پاید، فقط همان لحظه‌های اول ‏وقتی که عرق، تلخ، از گلو پایین می‌رود و رویش یک قاشق ماست می‌خوری _ ‏می‌چسبید. پیشانی که داغ شد و دست‌ها بی‌آنکه اراده کنی سیگار را روشن کرده ‏باشند می‌شود دیدش. کسی هست. و حالا نبود. سفید بود. اما زن همچنان ‏می‌رقصید، با دامنی به رنگ مس تافته، و باد آن‌قدر تند می‌وزید که گوشـ?‏ دامن ‏سبک و چرخان می‌رفت تا از زمینـ?‏ قهوه‌ای روشن بگذرد و آن جای همیشه خالی را ‏بپوشاند. سیگار همین وقت‌هاست که می‌چسبد. ‏

کوتاهترین فاصله میان دو نقطه خط راست است، از در تا اینجا، تا صندلی روبه‌روی ‏راعی. پرد?‏ تجیرمانند را کنار می‌زنند و تو می‌آیند. وحدت اگر بیاید، اول همین میز را ‏نگاه می‌کند. بلندقد و لاغراندام و رنگ کراوات همیشه متناسب با پیراهن و کت و ‏شلوار و حتی جورابش. از در تا اینجا پانزده یا حداقل شانزده قدم است، شانزده قدم ‏معمولی هشتاد سانتی‌متری. پشت میز دو تا نشسته‌اند. دور می‌زند، از میان ستون ‏و آن صندلی باید رد بشود و بعد از کنار آن که جلو صندوق ایستاده است. آدم‌ها تکان ‏می‌خورند. از این طرف یا ...؟ تکان می‌خورد. می‌شود هفده قدم. دو هفته بود ندیده ‏بودش. هر بار هم دکمه سردست تازه‌ای می‌زند. عبداللهی هم ندیده بودش. ‏می‌گفت: «حوصله داری؟ این بابا دیگر نعش است، آدم که نمی‌تواند تا آخر عمر لاشـ?‏ ‏یکی را به صرف اینکه روزی دوست بوده‌اند به دوش بکشد. کسی که مرد، مرد دیگر، ‏باید خاکش کرد.»‏

راعی گفته بود: «اگر همه بخواهند همین‌قدرها بی‌رحم باشند، تو یکی باید خیلی ‏مواظب خودت باشی.»‏

‏«نبودم هم به درک، اگر هم یک روزی دیدی واقعاً نعشم، تلفن کن بیایند ببرندم. ‏تشییع هم نمی‌خواهم.»‏

نبود، هنوز نبود، اما شروع شده بود، مسأله فقط یکی دو چین زیر چشم نبود، یا دو ‏سه دندانی که کشیده بود، اشکال این بود که فکر می‌کرد ایستاده است بر خاک، و ‏پنجر?‏ خودش را دارد، آن‌هم وقتی چشم‌اندازش نه بند رخت یا کاج یا حتی خیابان بود ‏که دیواری بود صاف و خاکستری، بی‌هیچ روزنی، یا حتی کنگره‌ای، سکویی. گفته ‏بود: «چشم، یادم می‌ماند.»‏

سیگار زیر لب حرف می‌زند، بی‌آنکه با دو انگشت سبابه و وسطی گرفته باشدش. ‏گوشـ?‏ راست، نه، گوشـ?‏ چپ دهانش هست و بعد وسط و دوباره چپ. و حرف ‏می‌زند. دو دستش را توی جیب‌های شلوارش کرده است و از بالا حرف می‌زند. یک ‏سر و گردن بلندتر است و آن یکی از پایین، از عمق یک سر و گردن نگاه می‌کند. به ‏سیگار؟ چطور می‌تواند گوش بدهد؟

نشستند، روبه‌روی هم، پشت میزی که کنار در و چسبیده به شیشه‌هاست، ‏شیشه‌های قدی. تمرین کرده است، حتماً. روبه‌روی آینه ایستاده و سیگار زیر لب ‏حرف زده، تنها. در بار?‏ چی؟ شعری را چند بار از حفظ خوانده است، یا حرف زده، فقط ‏چند جملـ?‏ کوتاه را تکرار کرده است، دست‌ها توی جیب. و حالا دیگر می‌تواند از عهد?‏ ‏جمله‌های بلند هم بر آید. ‏

‏«همان که سیگار زیر لب حرف می‌زند. یادت آمد؟»‏

‏«اسمش چیست؟»‏

دود را فقط از گوشـ?‏ چپ دهانش بیرون می‌دهد. از بینی‌اش بیرون نمی‌آید. و آن یکی ‏از فاصلـ?‏ یک متر و عمق یک سر و گردن نگاه نمی‌کند، با فنجان قهوه‌اش بازی می‌کند ‏تا نبیند که سیگار ... و گوش می‌دهد. حرف زدن دیگر چه فایده‌ای دارد؟ آن‌همه تمرین! ‏دست راست را مشت کرده، روی میز گذاشته است. دست چپش پیدا نیست. حتماً ‏روی لبـ?‏ میز است. حسنش این است که انگشت‌هاش زرد نمی‌شود.‏

وحدت بود، با همان خطوط آشنا. بی‌آنکه صدایی بکند روبه‌رویش نشسته بود. کت ‏راه‎‌‎راه پوشیده بود. راعی گفت: «چطوری، دیر کردی؟»‏

‏«دیر کردم؟ تو زود آمده‌ای. تازه چهار و ربع است.»‏

ریشش را نتراشیده بود. دو روز می‌شد. راعی پرسید: «چی می‌خوری؟»‏

‏«خودش می‌آورد. راستی کجا بودی؟ چند روز است دنبالت بودم، کارت داشتم.»‏

دست به چانه‌اش می‌کشید. گره کراواتش شل بود.‏

‏«چه کاری؟»‏

‏«هیچی. فقط می‌خواستم اگر اجازه بدهی چند شب بیایم خانه‌ات. مزاحم که ‏نیستم؟»‏

‏«چیزی شده؟»‏

‏«نه، همین‌طوری. می‌خواستم یک هفته‌ای خانه نباشم.»‏

‏«با عفت حرفیت شده؟»‏

‏«نه بابا، هیچی نیست، فقط خواستم ...»‏

راعی گفت: «باز شروع کردی؟»‏

پایین گونه‌هاش باز گود افتاده بود. ریش دوروزه‌اش هم بی‌چیزی نبود، یا این‌طور که ‏سیگار می‌کشید و دیگر حتی فرصت نمی‌کرد دود را حلقه کند و بخصوص دورگه شدن ‏صدا و خستگی لحن و این عدم صراحتش، و اینکه وقتی پک می‌زد چشم‌هاش را ‏می‌بست مبین چیزی بود که راعی چند ماهی بود منتظرش بود. گفت: «قرصی چیزی ‏خورده‌ای؟»‏

‏«چه قرصی؟»‏

‏«خودت می‌دانی.»‏

بالاخره نگاه کرد: «نه جان تو، چهار ماه است که لب نزده‌ام، نه، پنج ماه، من که به تو ‏دروغ نمی‌گویم.»‏

باز سر به زیر انداخت. سیگارش را توی زیرسیگاری خاموش کرد، به نیمه حتی ‏نرسیده بود. هر دو کف دستش را روی میز گذاشت، فقط یک لحظه، و باز دست بر ‏دست گذاشت. نمی‌دانست چه کارشان کند؟ سیگاری بردار، زود باش. نمی‌توانی، ‏می‌دانم. سنخیت من و تو، یا من و تو و صلاحی در همین چیزها هم هست. اما ‏تفاوتمان در این است که یکی مدام در حالت تعلیق است، بر آن قله یا این فرود، ‏همین‌طور که تو هستی. اما ما، یا من، بر نقطه‌ای از خطی افقی ایستاده‌ایم یا ‏نشسته‌ایم. جعبـ?‏ سیگار جلوش بود. راعی هم می‌خواست سیگاری بکشد، اما ‏بایست منتظر می‌ماند. مگر غیر از برداشتن نخی سیگار، یا ور رفتن با لیوان چای و ‏لیموش _ اگر پیشخدمت در این کت کهنـ?‏ راه‌راه و با این کراوات صورتی و پیراهن ‏سفید، بی‌هیچ دکمـ?‏ سرآستینی، به جاش آورده باشد _ کار دیگری هم می‌توانست ‏بکند؟ اما نمی‌شد، همین که اینجا روبه‌روی هم نشسته بودند کافی بود. راعی دو ‏سیگار روشن کرد. یکی به وحدت داد. گفت: «خوب، پس عفت هم فهمیده، هان، مثل ‏آن دفعه؟»‏

‏«ببین، اصلاً مسألـ?‏ آن قضیه نیست. عفت هم خانه است. اگر باور نمی‌کنی بلند شو ‏بهش تلفن بکن. تازه اگر شروع کرده بودم که نمی‌آمدم خانـ?‏ تو.»‏

‏«پس چه خبر شده که می‌خواهی بیایی آنجا؟»‏

داشت انگشت شستش را توی یقه‌اش می‌چرخاند. گره کراواتش را شل‌تر کرد. ‏یقه‌اش باز بود. دکمه‌اش افتاده است، حتماً. راعی گفت: «داری به من دروغ ‏می‌گویی، عفت نیستش، همه چیزت داد می‌زند که نیست. خوب، با وجود این ‏نمی‌دانم دلت می‌خواهد بگویی چه مرگیت هست، یا نه؟»‏

‏«چه فایده؟ باور که نمی‌کنی. هیچ‌کس باور نمی‌کند.»‏

‏«چی را؟»‏

‏«خوب، برای همین دنبالت می‌گشتم. حالا هم زود آمدم گفتم بلکه قبل از اینکه ‏ساطع پیداش بشود یا عبداللهی، باهات حرف بزنم.»‏

مچ دست راستش را بر لبـ?‏ میز گذاشت، و تمام کف و انگشتان را رو به راعی و بر ‏خطی مایل نگه داشت. می‌لرزید. من اینم، می‌بینی؟ و نه به راعی، یا به دست که ‏به لیوان چای و لیموش _ که بالاخره آورده بودند _ نگاه می‌کرد. راعی دست روی ‏دستش گذاشت و تا مگر قرار بگیرد، مگر خلجانش را فرو بنشاند، بر سطح میز ‏فشارش داد. گفت: «دارم گوش می‌دهم.»‏

‏«ببین، من دیگر دارم ذله می‌شوم. البته ربط چندانی به عفت ندارد، اما یک چیزهایی ‏پیش آمده که نمی‌فهمم. مثلاً همین هفتـ?‏ پیش از تاکسی که پیاده شدم دیدم سر ‏کوچه، زیر تیر چراغ‌برق ایستاده. پشتش به من بود. تا از کنارش رد شدم راه افتاد. از ‏همین کلاه کپی‌ها سرش بود. کوچه هم خلوت بود. هنوز سر شب بود، مطمئنم، اما ‏توی کوچه هیچ‌کس نبود. چند قدم که رفتم ایستادم، به یک بهانه‌ای، یادم نیست ‏چی. صدای پاش را نمی‌شنیدم. وقتی نگاهش کردم دیدم دارد با نقاب کلاهش بازی ‏می‌کند. صورتش را ندیدم. اما مطمئنم که خودش بود، می‌شناختمش. باز هم دیده ‏بودمش. کجا؟ یادم نبود. اما مطمئن بودم که این چند روز مرتب دیده‌امش. من هم ‏برگشتم و از جلوش رد شدم و رفتم توی بقالی سر کوچه یک چیزی بخرم. سیگار ‏خریدم و نمی‌دانم یک ظرف ماست. از پشت شیشـ?‏ بقالی نگاه کردم دیدم کنار ‏خیابان ایستاده است و نگاهم می‌کند. یکی دو نفر توی بقالی بودند. صبر کردم تا ‏مش صفر راهشان انداخت. بعد ازش پرسیدم: "تو این بابا را می‌شناسی؟" مش صفر ‏هم که دیدش گفت: "نه، این طرف‌ها که نمی‌نشیند، اما عصر تا حالا همین دور و برها ‏پرسه می‌زند." گفتم: "سراغ کسی یا جایی را نمی‌گرفت؟" گفت: "نه، از من که ‏چیزی نپرسید. حالا مگر چیزی شده؟" گفتم: "نه. اما خوب آدم شک می‌کند، بخصوص ‏وقتی بفهمد یکی چند ساعتی یک گله‌جا ایستاده باشد." گفت: "شاید منتظر کسی ‏است. دزد که نیست. می‌خواهید ازش بپرسم؟" گفتم: "نه، چه فایده؟ اگر هم چیزی ‏باشد که نمی‌گوید. معمولاً نمی‌گویند." وقتی آمدم بیرون دیدم باز رفته سر کوچه، زیر ‏همان تیر چراغ‌برق ایستاده بود. پشتش به من بود. گفتم، می‌زنم از آن کوچه می‌روم. ‏سر کوچـ?‏ مستعانیه که رسیدم دیدم دارد می‌آید. از زیر سایـ?‏ درخت‌ها داشت ‏می‌آمد، دستهاش را توی جیبش کرده بود. سرش زیر بود. خوب، من هم تند کردم و تا ‏دم در خانه پشت سرم را نگاه نکردم. کلید داشتم اما زنگ زدم. خواستم عفت بیاید و ‏خودش ببیندش تا بلکه باورش بشود. پرسید: "کیه؟" گفتم: "منم، بیا دم در اینها را ‏بگیر." گفت: "چی، سه طبقه بیایم پایین؟" گفتم: "خواهش می‌کنم." حتی گفتم: "تو ‏بیا، خودت می‌فهمی." گفت: "دوباره رفتی کشیدی، هان؟" در را باز کرده بود. گفتم: ‏‏"خواهش می‌کنم، عفت." نمی‌توانستم بهش بگویم. مطمئن بودم که همان حوالی ‏است. نمی‌شد گفت، تازه عفت هم گوشی را گذاشته بود. دوباره هم که زنگ زدم ‏برنداشت. نگاهش که کردم دیدم ایستاده روبه‌روی در همسایه. کبریت کشیده بود ‏گمانم داشت اسم روی زنگ درها را می‌خواند.»‏

یک پر لیموی دیگر توی چایش انداخت و هم زد. راعی گفت: «خوب؟»‏

‏«تازه این یکیش بود.»‏

‏«حالا چقدر می‌کشی؟»‏

‏«نمی‌کشم، نمی‌توانم، خودت که می‌دانی. گفته اگر دوباره شروع کنی ازت طلاق ‏می‌گیرم.»‏

داد زده بود. راعی گفت: «اگر هم آهسته می‌گفتی می‌شنیدم، حتی ممکن بود باور ‏کنم.» ‏

چه چیز را می‌خواهد پنهان کند؟ چشم‌هایش را می‌مالد، و باز چایش را هم می‌زند. ‏نه، هیچ طوفانی در پی این سکوت نیست. راعی گفت: «شب‌ها چی، هر شب ‏خوابش را می‌بینی؟»‏

‏«بعضی شب‌ها.»‏

سر بلند کرد. لبهایش می‌لرزید: «خوب، که می‌خواهی بگویی خواب دیده‌ام، خیال ‏کرده‌ام، هان؟ خوب، اقلاً راحت بگو باور نمی‌کنم.»‏

‏«گفتم که. اما دلم می‌خواهد باور کنم.»‏

دو تومان کنار نعلبکی گذاشت و بلند شد: «همه‌تان مثل همید.»‏

گره کراواتش را محکم می‌کرد. راعی دستش را گرفت: «خواهش می‌کنم، بنشین، ‏عصبانی نشو. خانـ?‏ من و تو ندارد. اگر می‌خواهی همین حالا کلید را بهت می‌دهم. ‏دو تا دارم.»‏

نشست: «متشکرم. می‌دانستم که موافقت می‌کنی، اما به عبداللهی حرفی نزن.»‏

‏«مگر آنها هم می‌دانند؟»‏

‏«بله، خودم بهشان گفته‌ام، دیشب گفتم. اما فقط خندیدند. توی میخانه بودیم. گفتم: ‏‏"اگر باور نمی‌کنید بیایید تا نشانتان بدهم. حالا که می‌آمدم تو دیدمش، از تاکسی ‏پیاده می‌شد، آن‌طرف خیابان. پالتو تنش است، آن‌هم حالا. مطمئنم که هنوز هم ‏ایستاده، همان روبه‌رو."»‏

‏«خوب؟»‏

‏«نیامدند. فقط گفتند: "پسر شیره نخور. چند دفعه بهت گفتیم نخور؟ کبدت را داغان ‏می‌کنی." گفتم: "این جیب‌های من." بعد هم تمام جیب‌هایم را جلو رویشان ریختم ‏روی میز. ساطع گفت: "من فردا می‌آیم با عفت حرف می‌زنم، راضیش می‌کنم بساط ‏را توی خانه علم کند. قول می‌دهم." گفتم: "تو مستی." مست هم بود، ‏نمی‌فهمید.»‏

راعی گفت: «اگر می‌تواند بگذار ترتیبش را بدهد. این طور که بهتر است. یکی دو تا ‏صبح بزن، عصر هم دو تا، بعد هم بنشین کارت را بکن.»‏

‏«تو هم که همه‌اش حرف آن را می‌زنی. درد من که آن لامذهب نیست. خوب، بعضی ‏وقت‌ها، یعنی وقتی عرق می‌خورم، اگر زیاد بخورم، هوس می‌کنم. خودت که خوب ‏می‌دانی آدم چه حالی می‌شود. اما باور کن این‌همه مدت فقط دو بار زده‌ام، آن‌هم ‏کم، باور کن!»‏

راعی گفت: «باز هم دیدیش؟»‏

‏«پس چی؟ همین دیشب. وقتی آمدیم بیرون، ساطع گفت: "کوش پس؟" گفتم: ‏‏"خواهش می‌کنم داد نزن." گفت: "می‌گویم کوش؟" گفتم: "حتماً همین دور و برها ‏است. چه کار می‌خواهی بکنی؟" آن‌قدر مست بود که نگو. رفت جلو دو سه عابر را ‏گرفت که: "شما چرا این آقا را تعقیب می‌کنید؟" نزدیک بود با یکی دست‌به‌یقه بشود. ‏گفتم: "من که گفتم یارو پالتو تنش است." اما دست‌بردار نبود. من و مصلح ناچار ‏شدیم از طرف معذرت بخواهیم. می‌گفت: "اگر راست می‌گویی پس چرا نمی‌گذاری ‏پیداش کنم؟" داد می‌زد: "پس کجایی؟ کجا قایم شده‌ای؟" گفتم: "من می‌روم، تنها ‏می‌روم. شماها که رفیق نیستید." راه که افتادم، دیدم دارند دنبالم می‌آیند. گفتند: ‏‏"ما هم می‌آییم." گفتم: "من که جایی نمی‌روم." مصلح گفت: "پس بیا سوار ماشین ‏بشو تا برسانیمت." گفتم: "نه، پیاده می‌روم." گفتند: "خودت خواستی، فردا نگویی ‏نامردید." ساطع کنار پیاده‌رو نشسته بود، استفراغ می‌کرد. من دیگر نایستادم. ‏نفهمیدم چی شد.»‏

مصلح بود. بلند قد و همان‌قدرها شیک که بود. کیف کوچکی به دست راست و یک ‏مجله به دست چپ: «سلام، چطوری؟»‏

بعد هم زد روی شانـ?‏ وحدت: «حالش چطور است؟»‏

‏«کی؟»‏

‏«رفیقت را می‌گویم، همان که شبها می‌رساندت به خانه.»‏

وحدت گفت: «خواهش می‌کنم دوباره شروع نکن.»‏

‏«شروع نکنم؟ خودت قبلاً شروع کرده‌ای. مگر ریشت را برای همین نگذاشته‌ای تا ‏همه بفهمند که یک مرگیت هست؟»‏

‏«امروز هم نرسیدم، دیر بود، صبح دیر بلند شدم.»‏

‏«خوب، این یکی هیچی، اما این کت راه‌راه را چه می‌گویی، آن‌هم تو؟ مگر برای همین ‏آن را نپوشیده‌ای تا یارو فکر کند، نه بابا، جناب وحدت که این طور لباس نمی‌پوشد؟»‏

راعی گفت: «چیزی آن تو داری؟»‏

به مجله اشاره کرد که هنوز لوله شده توی دست مصلح بود.‏

‏«نه، همین طوری خریدم. فکر نمی‌کردم قبل از پنج پیداتان بشود.»‏

وقتی نشست، به راعی گفت: «می‌دانی، یک هفته است که همه را کاس کرده که ‏یک بابایی کار و زندگیش را گذاشته و افتاده دنبال آقا.»‏

وحدت مجله را گرفت، باز کرد. ورق می‌زد. مصلح گفت: «تو چه مرگیت شده؟ دیروز ‏سه بار بهت زنگ زدم، ساعت هفت، نه، و یک بار هم آخر شب. نکند باز تلفن را ‏کشیده بودی؟»‏

‏«نه، خانه نبودم.»‏

عبداللهی و ساطع با هم رسیدند. حالا دیگر کامل شده بودند، چهار طرف میز، بی ‏هیچ دیوار مهی، حرکات همه آشنا. ساطع با آرنج به بازوی وحدت زد: «درست شد. ‏سر خر را ردش کردم.»‏

وحدت با تعجب نگاهش کرد: «چی درست شد؟»‏

ساطع بلند گفت: «ساعت خواب. به همین زودی یادت رفت؟»‏

وحدت سر جنباند، پلک زد، چند بار، و بالاخره همان لبخند آشنا لبهای نازکش را از هم ‏گشود. «آهان، یادم آمد. قربان تو! ممنون، جداً ممنونم. اما فعلاً منصرف شده‌ام.»‏

‏«نفهمیدم، به این زودی منصرف شدی؟ ظهر یک ساعت تمام ور زدی، حالا می‌گویی ‏منصرف شدم، ممنونم.»‏

ساطع داشت شارب‌هایش را می‌جوید. عبداللهی گفت: «چیه؟ چی شده؟ مگر ما ‏غریبه‌ایم؟»‏

وحدت گفت، به ساطع: «خواهش می‌کنم مطرحش نکن. بعد دلیلش را برایت ‏می‌گویم.»‏

‏«چرا مطرح نکنم؟»‏

و رو به دیگران گفت: «آقا پیش از ظهر آمده توی اتاق من یک ساعت ور زده تا بالاخره ‏فهمیدم می‌خواهد بیاید خانـ?‏ ما اطراق کند. می‌گفت، یک هفته، فقط یک هفته تا ‏نمی‌دانم آن بابا ردش را گم کند. من هم دیدم شاید دلش خواست دودی بگیرد، خوب، ‏با هر دوز و کلکی بود نسرین را راضی کردم برود آبادان، با بچه‌ها. سر راهم هم رفتم ‏بلیط هواپیما گرفتم که همین امشب دکش کنم. حالا آقا می‌فرمایند منصرف شدم.»‏

وحدت گفت: «گفتم که ممنونم. اما چطور بگویم؟ مزاحم تو نمی‌شوم، می‌روم یک ‏جای دیگر.»‏

راعی گفت: «نمی‌شود بلیط را پس داد؟»‏

ساطع گفت: «پس می‌آید آنجا، خانـ?‏ تو؟ باید همان ظهر فکرش را می‌کردم.»‏

وحدت گفت: «نه، جایی نمی‌روم. هیچ جا نمی‌روم.» و به راعی نگاه کرد و به ساطع. ‏بالاخره سرش را زیر انداخت: «چه فایده دارد؟ دست از سرم که برنمی‌دارد. شماها ‏هم که هیچ‌کدام باور نمی‌کنید.»‏

مصلح گفت: «دیشب هم دیدیش؟»‏

‏«پس چی؟ خیال می‌کنی ول‌کن است. از شما که جدا شدم گفتم شاید اگر دیر وقت ‏بروم خانه خسته بشود و برود دنبال زندگیش، یا حداقل فکر می‌کند امشب خانه ‏نمی‌آیم. اما وقتی خواستم سوار بشوم دیدمش که ...»‏

مصلح گفت: «تو که گفتی پیاده می‌روی خانه؟»‏

‏«خوب، اول رفتم یک جایی. کار داشتم.»‏

‏«بفرمایید رفته بودم دکه.»‏

‏«بله، رفته بودم، اما نکشیدم. خواستم وقت تلف کنم.»‏

مجله را ورق زد. داشت می‌خواند. مصلح دست گذاشت روی دستش: «خوب، تعریف ‏کن ببینم چی شده؟»‏

‏«گفتم که، وقتی خواستم سوار بشوم ... نه، وقتی از خانـ?‏ مش سیف‌الله آمدم ‏بیرون، دیدمش، همان پالتو تنش بود. کلاه نداشت. تا سر خیابان آمد دنبالم. من کنار ‏خیابان منتظر تاکسی ایستاده بودم. وقتی از روبه‌رویم رد می‌شد ایستاد، نگاهم کرد، ‏خیره، بعد هم رد شد و رفت جلوتر ایستاد. فکر کردم مرگ یک بار شیون هم یک بار، ‏می‌روم ازش می‌پرسم ببینم باهام چه کار دارد. اما تا بهش رسیدم راه افتاد. تند ‏می‌رفت، پشت سرش را هم نگاه نمی‌کرد. گفتم: "حضرت آقا؟" جوابم را نداد. داد ‏زدم: "حضرت آقا، با شما هستم." ایستاد. بهش که رسیدم، گفتم: "فرمایشی ‏داشتید؟" گفت: "با شما؟ نه." گفتم: "پس چرا یک هفته است دنبال من راه ‏افتاده‌اید؟" گفت: "بنده؟" گفتم: "بله، همین شما. هر جا می‌روم مثل سایه تعقیبم ‏می‌کنید." گفت: "مستی آقا." و راه افتاد. داد زدم: "حالا را چه می‌گویی که از عصر تا ‏همین حالا همه‌اش دنبال من راه افتاده‌اید؟" برگشت، گفت: "مستید."»‏

چایش را خورده بود، اما لیوان خالی هنوز دستش بود، دست چپش. مصلح گفت: ‏‏«خوب، راست گفته، مست بودی، همه‌مان دیشب مست بودیم.»‏

‏«نه، من مست نبودم، می‌فهمیدم. حتی یک لحظه پا به پا مالیدم که نکند راست ‏می‌گوید، دیدم نه، نیستم. رفتم جلو، یقه‌اش را گرفتم، گفتم: "پس چرا توی کوچه ‏کشیک مرا می‌دادید؟ وقتی هم من آمدم بیرون دنبال من راه افتادید؟" گفت: "عرض ‏کردم که مستید. در ثانی بوی گند تریاک هم ..." نمی‌دانم چی. بینی‌اش را گرفته ‏بود. گفتم: "به شما چه آقا، مگر مفتشید؟" دستم را گرفت و هلم داد، گفت: "بروید ‏ترک کنید، آقا. از آدم محترمی مثل شما قبیح است این جور جاها پیداش بشود." بعد ‏هم رفت. من ناچار منتظر تاکسی ایستادم. طوری بدنم می‌لرزید که دیدم همین حالا ‏است که می‌افتم. یک تاکسی خالی پیدا شد. سوار شدم، وقتی به او رسید، دست ‏نگه داشت و بی‌آنکه حرفی بزند سوار شد، کنار راننده. راننده پرسید: "کجا تشریف ‏می‌برید؟" گفت: "مگر آقا کجا پیاده می‌شوند؟" راننده گفت: "شما مسیرتان را ‏بفرمایید." گفت: "من مستقیم می‌روم، تا هر جا رفتید باهاتان می‌آیم." کمی که ‏رفتیم، من به راننده گفتم: "آقا، لطفاً بروید کلانتری هفت. دو خیابان بالاتر است. هر ‏چه هم بفرمایید تقدیم می‌کنم." برگشت، گفت: "مثل اینکه دنبال دردسر می‌گردید؟" ‏بعد به راننده گفت: "نگه دارید، آقا. من کار دارم، حوصلـ?‏ سر و کله زدن با آدم‌های ‏مست را هم ندارم." پیاده که شد، بهش گفتم: "مگر دوباره نبینمت." گفت: "من هم ‏خواستم همین را خدمتتان عرض کنم."‏

مصلح گفت: «بعد هم برای راننده تعریف کردی.»‏

‏«نه. به او چه؟»‏

راعی گفت: «باز هم دیدیش؟»‏

‏«پس چی؟ همین امروز صبح. توی بقالی ایستاده بود. از پشت شیشه نگاهم ‏می‌کرد. عینک زده بود، ذره‌بینی.»‏

عبداللهی گفت: «چرا نرفتی باز یقه‌اش را بگیری؟»‏

‏«توی محل، آن‌هم جلو بقال، سر کوچه؟»‏

راعی گفت: «یک هفته که بیایی خانـ?‏ من تمام می‌شود. بساطت را هم بیاور. ‏می‌دانی که من دیگر ندارم.»‏

‏«فراموش کن. آنجا هم نمی‌آیم.»‏

بلند شد. ساطع گفت: «چی شده؟ نکند فکر می‌کنی ما هم رفیق دزدیم هم ...؟»‏