آدل (پارادی)، دختر بیست و دو ساله‌ای است که زندگی‌اش را ظاهراً یک سلسله محاسبات غلط تشکیل داده است. او هرگز در زندگی، عشق یا کارش شانس نیاورده و حالا یک شب بر روی پلی بالای رودخانه? سن ایستاده و به فکر خودکشی است که ناگهان مردی به نام گابور? (اوتوی) به او نزدیک می‌شود. گابور? به او می‌گوید که در کلوب‌های شبانه ?چاقو می‌اندازد? و مدتی است به دنبال یک هدف انسانی می‌گردد که برایش کار کند و می‌پرسد آیا ?آدل? مایل است با او هم‌کاری کند یا خیر. ?آدل به‌جای پاسخ خود را به درون رودخانه می‌اندازد ولی وقتی گابور? او را از آب بیرون می‌کشد و به بیمارستان می‌برد، در عقیده‌اش تجدیدنظر می‌کند. خیلی زود آنان به همراه سیرکی که ?گابور در آن کاری گرفته در راه موناکو هستند. آدل وگابور? زوج فوق‌العاده‌ای را تشکیل می‌دهند: گابورچاقو انداز ماهری است و ?آدل? نیز جوان و ملیح است و این‌جاست که ناگهان شانس به آدل? روی می‌آورد: یک شب به کازینوئی می‌رود و با پولی هنگفت به خانه برمی‌گردد و یا حتی وقتی ?گابور? با چشم بسته چاقو می‌اندازد، آدل چندان خراشی برنمی‌دارد. معلوم است که این جفت به شدت به هم می‌آیند ولی این هماهنگی آن‌دو را بر سر دوراهی قرار می‌دهد: ?گابور? همیشه مراقب بوده که هیچ‌گاه از لحاظ عاطفی با هم‌کارانش درگیر نشود. خب، حالا آیا استثنائی قائل می‌شود یا آن‌که شانس ?آدل? در سرازیری افتاده...
? اگر فدریکو فلینی و ژان لوک‌گدار با یکدیگر هم‌کاری می‌کردند، نتیجه می‌توانست فیلمی مثل دختر روی پل باشد. فیلم، رمانسی اسکروبال است و سبک و سرخوش. این‌جا طرفداران لوکنت هم‌چنان از گفت‌وگوهای هوشمندانه و مضحک، بازی‌های خوب و حرکت دوربین‌های مهاجم خاص او لذت خواهند برد. اما فیلم بیش از هرچیز به خاطر استفاده از مایه? چاقو اندازی جلب توجه می‌کند (پیش از این، هیچ‌گاه از چاقو اندازی چنین اروتیک استفاده نشده بود.) به‌خصوص که چاقو اندازی برای دو شخصیت اصلی حالتی آئینی دارد تا بازی بخت و تصادف. ستاره? پاپ اروپا، پارادی و اوتوی، بازیگر با سابقه، در نقش‌های خود جاافتاده می‌نمایند. موسیقی فیلم نیز (ترکیبی از دهه ی 1930و موسیقی پاپ ترکی) حال و هوای شهرهای مدیترانه‌ای اروپا را منتقل می‌کند.

منبع:http://vista.ir/?view=context&id=387211