پل هوور در هریسون بورگ ویرجینیا متولد و در اوهایو جنوبی بزرگ شد . 

 « نامه به انشتین در آغاز آلبرت عزیز « ( 1979 ) ، همه زیاد حرف می زنند ( 1983 ) ، آواهای عصبی (1986 ) ، ایده ( 1987 ) و شعر بلند « نوول » (1991 ) عناوین  کتابهای شعر پل هوور هستند .  شعر بلند «نوول»  بعد از انتشار رمان او با عنوان « سایگون ، ایلینیوس » در سال 1988 نوشته شده است . « نوول » دشواری های مولف پست مدرن را بواسطه ی متن های پیدا شده ، پارودی های کارآگاهی ، ماجراها و رمانس ها و عقاید مولفانه را بررسی می کند . کارهای اولیه او بشدت تحت تاثیر شعر سورئالیسم بویژه هنری میشو و رابرت دسنوس و همچنین «سوگند زمین تنیس » جان اشبری بود .

شعر های او در « همه زیاد حرف می زنند » ، « آواهای عصبی » و ایده ( عنوان ایده از غزل مایکل درایتون شاعر قرن شانزده گرفته شده ) بیشتر مبتنی بر شخص محوری و تمهیدات غیر متعارف مکتب نیویورک است . او مخالف « یک پُز قالبی جدیت » در نوشتن شعر است ، التفات بجای موسیقی ، انتزاع ، ساختار و آنچه که او « بلند پروازی فرم غیر متعارف » می خواند مطمح نظر اوست . در ابتدای نیمه ی دوم دهه هشتاد هوور در مرکز دوره ی بازگشت شعر تجربی شیکاگو ماکسین چرنوف و الن اکویی را همراهی می کرد ، شاعرانی که کارشان هزل آمیز ، شهری ، و تصویرگرایی مبتنی بر تصویرگرایی نقاشان مکتب ایماژیست شیکاگو بود . شعر « آرزو » ی هوور درباره ی تالیف و همچنین واقعیت های اجتماعی میدان تیانانمن  پکن است .

هوور به همراه ماکسین چرنوف مجله « NEW AMERICAN WRITING » را منتشر می کند . او مولف کتاب آنتولوژی شعر پست مدرن آمریکاست.

« شعرهایی که ما می توانیم بفهمیم »

اگر میمونی ماشین سواری کند

در کنار ردیفی از ستون ها ی رو به دریا

و درختان نخل در سمت چپ حلبی باشند

ما این را نمی فهمیم .

ما شعرهایی را می خواهیم که بفهمیم .

ما خدایی را می خواهیم که  هدایت مان کند ،

گلها و درختان را دوباره نامگذاری کند ،

صحنه را با رنگ نشانه گذاری کند ،

کاری کند که پرنده مهمان ها را دعوت کند .

ما شعرهایی را می خواهیم که بفهمیم ،

نه سیاه مستانی که علاف اند

کنار یک آرمادیلو ، نه نیستی در هم آمیخته

که می رسد به یک آهنگ ،

نه دویدن درون و بیرون دیوارها

بر زبان خشک یک دهان ،

نه چماق ها ، نه دختر ، نه دریا که حرکت می کند

با سرعتی قابل توجه ، در کنار خویش

و آبی همچو آب ، در کنار خویش و هنوز ،

نه سوسمارهای روی میز که دستهای محض می شوند .

ما شعری می خواهیم که بفهمیم ،

آثار انگشت بر روی لباس  مادر

درد شکنجه ، دانشمندان .

لطفا ، نه خرگوش ، خارج کردن ِ  خرگوش

از یک کلاه زرد ، نه شیپور عقب نشینی

رو به چندین مایل  نه  بیابان ، نه باد

ما این را نمی فهمیم .

                                                                             1983

برگرفته ازhttp://www.aghanbari.blogfa.com

نوشته شده توسط سینا