خلاصه : پرویز منصوری موسیقیدان، معلم و مولف متولد 1303 است وی تحصیل موسیقی ایرانی نزد موسی نی داوود در دوره کوتاه و موسیقی کلاسیک اروپایی در هنرستان موسیقی تهران و ادامه تحصیل در اتریش آموخت، او بیش از 30 سال فعالیت موسیقیایی در ایران پرداخت و اکنون در کشور اتریش اقامت دارد.
گروه : هنر
رشته : موسیقی
گرایش : آهنگسازی
تحصیلات رسمی و حرفه ای : ورود منصوری به موسیقی با نواهای ایرانی بود و نزد موسی نی داوود (برادر مرتضی نی داوود استاد مشهور تار) مدت کوتاهی درس ویولون گرفت.

 ولی در پی آموختن سیستماتیک موسیقی، روبیک گریگوریان را پیدا کرد که از خبره ترین ویولونیست ها و تحصیلکرده در کنسرواتوار پاریس بود. روبیک او را تشویق کرد که برای تحصیل به هنرستان موسیقی بیاید روبیک گریگوریان که به او تعلیم ویولون می داد، ادامه تعلیم او را به حشمت سنجری سپرد که در آن زمان معلم خبره ای بود و بعدها ویولون را کنار گذاشت و رهبر دائمی ارکستر سمفونیک تهران شد. منصوری جوان، نزد خود به این نتیجه رسید که شاید در نواختن ویولون به جایی که می خواهد ، نرسد و از این رو تمایل پیدا کرد که رشته آهنگسازی را بخواند. او مجذوب روش تدریس حسین ناصحی شد. ناصحی، دانش آموخته در کنسرواتوار پل هیندمیت در ترکیه بود و از دانش فوق العاده و قریحه عالی آهنگسازی بهره داشت. که همین ناصحی، استاد عالی هنرستان، او را بدون کنکور (کنکوری که برای تمام داوطلبان رشته آهنگسازی در هنرستان برگزار می شد) به تحصیل در دوره آهنگسازی راهنمایی کرد. با رفتن ناصحی از هنرستان، منصوری به فکر ادامه تحصیل در خارج از کشور افتاد. در سالهای 1950 میلادی، اتریش نیز مثل چند کشور اروپایی دیگر که از جنگ آسیب زیاد دیده بودند و احتیاج به ارز خارجی داشتند. او با کمک های پدر و مختصری کمک از وزارت فرهنگ و هنر وقت به اتریش رفت. اولین کتاب او - ریمسکی کورساکف - حاصل همین دوره دانشجویی بود. اقامت او در اتریش یازده سال طول کشید، او در آنجا رشته سازهای کوبه ای را انتخاب کرد، برای این که بتواند در ارکسترها با آثار مختلف آشنا شود و پارتی تور های مختلفی را مطالعه کند.
فعالیتهای ضمن تحصیل : اولین کتاب پرویز منصوری - ریمسکی کورساکف - حاصل دوره دانشجویی وی در اتریش بود بود.
استادان و مربیان : از استادان وی میتوان به موسی نی داوود (برادر مرتضی نی داوود استاد مشهور تار)، روبیک گریگوریان از خبره ترین ویولونیست ها و تحصیلکرده در کنسرواتوار پاریس، حشمت سنجری، حسین ناصحی، در هنرستان موسیقی. حسین ناصحی، دانش آموخته در کنسرواتوار پل هیندمیت در ترکیه بود و از دانش فوق العاده و قریحه عالی آهنگسازی بهره داشت. منصوری از ذوق موسیقی و ابتکارات او در تعلیم به نیکی یاد می کند : «ناصحی در همان زمان از یک معلم اتریشی که در هنرستان درس می داد، سطح بالاتری داشت و موسیقی را بسیار خوب حس می کرد و خیلی خوب انتقال می داد.»
مشاغل و سمتهای مورد تصدی : پرویز منصوری سردبیری مجله موسیقی (دوره سوم) را بر عهده داشته است.
فعالیتهای آموزشی : منصوری با این که موقعیت کار و زندگی در اتریش را داشت، به خواست پدر، بعد از فوت مادرش به ایران برگشت و در تهران سکنی گرفت. در منزلی که پدر، برای او و همسرش ساخته بود. منزلی قدیمی ساز و باصفا در یکی از کوچه های میدان پاستور که از محله های اصیل و قدیمی تهران به شمار می آمد و شاید دو نسل از دانشجویان موسیقی در سالهای گذشته، که اکنون برای خود موسیقیدانان نام آوری هستند، به آن خانه رفت و آمد داشته اند. زندگی پربار و پرکار پرویز منصوری درمدت بیست سال اقامت در ایران (1367-1347) در تدریس و تألیف گذشت.
چگونگی عرضه آثار : پرویز منصوری تجربه هایی در آهنگسازی داشته و قطعاتی را نوشته و اجرا کرده. ولی هیچگاه خود را آهنگساز ندانسته است. همچنین از برنامه نویسان جدی و حرفه ای برای هنرستان های موسیقی و ادارات فعال در امر هنر و موسیقی به شمار می آمده ولی از جزئیات دقیق تر فعالیت های او نیز بیش از اشاره هایی کوتاه نمی دانیم. علاقه او به موسیقی ایرانی نیز موضوعی قابل توجه است. در زمانی که بیشتر موسیقیدانان تحصیلکرده از نسل او، تحت تأثیر نوعی اسنوبیسم کور و افراطی، موسیقی ایرانی را از جمیع جهات تحقیر می کردند و آن را شایسته توجه نمی دانستند، منصوری به موسیقی دستگاهی ایران و موسیقیدانان برجسته آن علاقه آشکاری داشت و با نوشتن مقالاتی درباره موسیقی ایرانی (که بعدها در کتاب کاوشی در قلمرو موسیقی ایرانی چاپ شد) و درباره موسیقیدانان بزرگ مثل خالقی و صبا، دقت نظر و مسؤولیت فرهنگی خود را نسبت به موسیقی کشورش نشان داد. موضع او به موسیقی ایرانی نه از سر شیفتگی نوستالژیک بوده و نه از روی طرد و انکار اسنوبیستی آن، مواضع فکری او نه تنها درباره موسیقی ایرانی بلکه در تمام مسائل زندگی، برخاسته از منطقی منعطف و انسان گرایانه، عقلانیتی انتقادپذیر و نسبی گرا و آمیخته با انصاف و حرمت و چندجانبه نگری و وسعت نظر است. در حوزه زبان فارسی، شناخت تاریخ و فرم ها و آثار و شرح احوال موسیقیدانان کلاسیک غرب، ابتدا با مقالاتی در مجله موسیقی (دوره اول به سردبیری صادق هدایت) و بعدها با کتاب های ترجمه ای _ اقتباسی زنده یاد سعدی حسنی شروع شده است. تمام این نوشته ها، به استثنای تعدادی در حد انگشتان یک دست، ضعف های آشکار در تألیف و ضعف ترجمه را دارند. به جرأت می توان گفت که پرویز منصوری، از اولین و جدی ترین و پرکارترین مؤلفان این رشته به زبان فارسی بوده است. تنوع موضوع درآثار او نیز قابل توجه است و محدود به یک حوزه خاص _ مثلاً شرح احوال نویسی _ نمی شود: از تئوری بنیادین موسیقی تا هارمونی تحلیلی، از ارکستراسیون ریشارد اشتراوس تا کاوشی در قلمرو موسیقی ایرانی، و... به ویژه دو کتاب عالی او که به چاپ های متعدد رسیده اند: «چگونه خوب بشنویم» و «چگونه از موسیقی لذت ببریم». پنجاه سال تمرین و تسلط او به زبان آلمانی، از او مترجمی قابل اعتماد ساخته و دانش نظری سطح بالای او در موسیقی و حس امانتداری و دقتش، او شخصیتی را معرفی می کند که می تواند برای آنها که می خواهند جدی و با مسؤولیت کارکنند، الگو و شاخص باشد. در میان فهرست آثار پرویز منصوری، جای یک کتاب خالی است و آن مجموعه مقاله ها و مصاحبه های اندک شمار اوست. به اضافه فصلی مجزا که درآن، استاد 82 ساله از خود و زندگی قلمی خود بنویسد. انسانیت و انصاف و فروتنی کمیاب پرویز منصوری او را در جامعه موسیقیدانان قبل و بعد از انقلاب، از بسیاری امتیازات که حق او بود، محروم کرد ولی در روحیه سالم و منش انسانی او تأثیری نگذاشت و این موسیقیدانهای جوان بودند که از حضور پرفایده او محروم شدند. منصوری، موسیقیدانی متفکر است که نظرات دقیق و فکورانه ای درباره هنر، ادبیات، تاریخ ایران و مسائل اجتماعی دارد.

--------------------------------------------------------------------------------
آثار :
    1  تئوری بنیادین موسیقی
      2  چگونه از موسیقی لذت ببریم
      3  دعوت به شنیدن
      4  کاوشی در قلمرو موسیقی ایرانی
      5  کتب آموزشی و برنامه نویسی برای دروس موسیقی در هنرستان و دانشگاهها
      ویژگی اثر : تالیف
6  هارمونی تحلیلی

نوشته شده توسط سینادرمورخه 17/3/1389 درساعت 10:22